Ostatni raz na serio czyli pojedynek zdrowego rozsądku z biurokracją
Bądźmy szczerzy, bardzo trudno jest traktować poważnie urzędową korespondencję  z instytucjami, które wierzą, że na miejscu naszej nieruchomości znajduje się państwowa latryna, przedwojenni właściciele naszej nieruchomości zmartwychwstali, a my jesteśmy złem ucieleśnionym, które dopiero co przebudowało przedwojenny burdel, nie pozostawiając po przebudowach żadnego widocznego śladu. Ale jeszcze raz spróbujemy...
1. W dotychczasowej korespondencji
W opinii nas laików nie skalanych pracą w instytucjach państwowych cała sprawa wydaje się być prosta. Jeżeli od 2010 roku wszelkie instytucje procesują sprawy związane z niedawno zakupioną nieruchomością tak jakby na jej miejscu znalazł się inny obiekt i do tego nie chcą powiedzieć skąd takie rewelacje wzięto - to ta cała historia wygląda jak jakiś ewidentny przewał.
Trudno mieć inne skojarzenie gdy ma się do czynienia z tak absurdalną  sprawą. Jednak najwyraźniej mózgi funkcjonariuszy państwowych działają według innej  zasady. I ich przekonania, że  inny funkcjonariusz państwowy się nigdy nie myli nic nie jest w stanie podważyć. Prędzej uwierzą w spisek sił nadprzyrodzonych,  niż w to, ze ich niezłomna wiara w wyższość intelektualną funkcjonariuszy państwowych nad zwykłym obywatelem może wygenerować całkiem niezły absurd.
W każdym  razie  w ciągu ostatnich lat z walce z przekonaniem o nieomylności funkcjonariuszy państwowych wypróbowaliśmy broń o największym kalibrze; dokumenty, paragrafy, a nawet zdroworozsądkowe argumenty. Nic nie zadziałało. Co więcej im cięższy kaliber dział wyciągaliśmy tym bardziej pracownicy instytucji państwowych zamykali się w poczuciu urażonej cnoty.
2. Co narozrabiały lokalne instytucje
Po zorientowaniu się jaki bałagan panuje w powiecie we wszystkim co jest związane z nieruchomościami (w tym księgach wieczystych i ewidencji gruntów) i po wysłuchaniu lamentów Burmistrza Miasteczka M, że w momencie przejęcia władzy półki z dokumentami były puste – sprawa tego co narozrabiały instytucje lokalne  stałą się jasna.
Biorąc pod uwagę bałagan, „puste półki”,  ogólny poziom kompetencji wśród lokalnych kadr i zdumiewający zwyczaj nie angażowania właścicieli nieruchomości w czynione za ich plecami ustalenia dotyczące ich własności - wcale byśmy się nie zdziwili gdyby lokalnym „ekspertom”  udało się ustalić nawet takie rewelacje jak to , że na miejscu ich własnej urzędowej siedziby powinien stać Taj Mahal, albo Smocza Jama.
Zwłaszcza po tym jak porażające okazały się wykwity intelektu lokalnych instytucji państwowych   w przypadku naszej nieruchomości.
Wygląda bowiem na to, że ustalono iż w miejscu naszej nieruchomości jest inny obiekt do którego jakieś prawa ma Skarb Państwa. I nikt nie zauważył, że jest dobrze udokumentowane, iż w okresie administracji Państwa Polskiego (II RP, PRL, III RP) nasza nieruchomość zawsze pozostawała w prywatnych rękach. A w PRL-u Skarb Państwa (lub raczej jego przedstawiciel) przy kilku okazjach potwierdził, ze do naszej nieruchomości żadnych pretensji nie zgłasza.
Tak się jednak składa, że z dużym prawdopodobieństwem można powiedzieć, ze teren naszej nieruchomości został przejęty na potrzeby pobliskiej kwatery Wermachtu w okresie okupacji III Rzeszy.
Innymi słowy lokalizując prawa Skarbu Państwa III RP na naszej nieruchomości potwierdzono, ze mienie Skarbu Państwa III RP ustala się działając nie w oparciu o założenie, ze  jest ona kontynuacją PRL-u (który do naszej nieruchomości nic nie miał), tylko III Rzeszy. Najwyraźniej jednak lokalni eksperci tego absurdu nie dostrzegli.
więcej

 Jak staliśmy się szczęśliwymi "posiadaczami" ostatniej latryny III Rzeszy czyli krótka historia o tym do czego zdolni są pracownicy instytucji państwowych, żeby tylko "niedopatrzeć się nieprawidłowości" w działaniach swoich kolegów
Dziennik XII dedykujemy czterem kolejnym Kancelariom Premiera, kilku ministerstwom, kilku kolejnym składom Krajowej Rady Sądowniczej oraz Sądowi Najwyższemu i NSA, które okazały się równie profesjonalne i kompetentne jak reszta aparatu państwowego.
1. O urokach przeniesienia się na prowincję
Mniej więcej dekadę temu kupiliśmy wydzieloną część nieruchomości w uroczym podstołecznym miasteczku. Kupiliśmy ją z zachowaniem należnych formalności  i sprawdziliśmy wszystko co trzeba sprawdzić przed kupieniem.
Niedługo potem (ok 2009 roku)  okazało się jednak, że nie możemy w lokalnych instytucjach załatwić w zasadzie niczego co jest związane z naszą nieruchomością. A po kilku następnych zorientowaliśmy się, że dokumenty wystawiane w sprawie naszej nieruchomości są formułowane tak jakby na jej miejscu znajdował się inny obiekt z innym właścicielem i inną historią (w której kluczową rolę zdaje się odgrywać to, że była ona w posiadaniu Skarbu Państwa, a potem przeszła w czyjeś prywatne ręce). Kiedy zażądaliśmy od lokalnych instytucji wyjaśnienia o co tu chodzi to po prostu tych wyjaśnień odmówiły (więcej w poprzednich Dziennikach Ćwoków).
Cokolwiek zdezorientowani drążyliśmy sprawę dalej i w ten sposób w ciągu 9 lat zaliczyliśmy wątpliwą przyjemność korespondencyjnej znajomości (żeby nie powiedzieć zażyłej przyjaźni ;-) z czterema kolejnymi Kancelariami Premiera, kilkoma ministerstwami, KR, Sądem Najwyższym, NSA, Kancelarią Prezydenta, RPO, ABW, CBA i tak dalej. Oczywiście nikt nie dopatrzył się żadnych nieprawidłowości, ani nie chciał nam wyjaśnić co jest grane.
2.  Jak zrobiono z nas posiadaczy ostatniej latryny  III Rzeszy
Mimo iż instytucje państwowe nie chciały nam nic wyjaśnić to kilka rzeczy jednak powiedziały. Między innymi  to, że na naszej nieruchomości powinien według nich znajdować się budynek użyteczności publicznej klasy PKOB 1274 co oznacza szalet publiczny (względnie koszary, areszt śledczy, bursę itp). Obok powinna zdaje się stać trzypiętrowa przedwojenna willa z lokatorami do której jakieś prawa ma Skarb Państwa. Do naszych protestów, że nic podobnego na naszej nieruchomości nie ma instytucje państwowe podchodzą z najwyższą podejrzliwością .
Po kilku latach szarpania się z instytucjami państwowymi, które podejrzewaliśmy o jakieś straszliwe przewały natury reprywatyzacyjnej postanowiliśmy podejść do sprawy systematycznie i ustalić jakie warunki musiałyby zajść, żeby instytucje państwowe miały rację. Przejrzeliśmy wszystkie dokumenty na temat historii nieruchomości jakie udało nam się zgromadzić ( a jest tego z dwie szafy) i doszliśmy do wniosku, że z czasów administracji II RP, PRL i III RP niestety nic nie wyciśniemy. Jest bowiem doskonale udokumentowane, że II RP, PRL i III RP (przy najmniej do 2009 roku) uznawały te same prawa własności, które my mamy.  
Została więc ewentualnie okupacja. Cóż czasy były ciężkie, właścicieli na miejscu nie było, a jak wyczytaliśmy w jednym pamiętniku nieopodal Wermacht urządził sobie kwaterę, magazyny i nie wiadomo co jeszcze. Być może więc naszą nieruchomość też wówczas zagarnął i zbudował na niej jakąś służbową latrynę (bo ślady po koszarach, areszcie śledczym etc to pewnie byśmy zauważyli). Co do tej trzypiętrowej willi z lokatorami to wyczytaliśmy, że gdzieś w pobliżu Wermacht urządził też służbowy burdelik. Hmm... i pomyśleć, że kiedy różne gumowe rzeczy w ogródku wykopywaliśmy to bardzo źle myśleliśmy o zakładzie rzemieślniczym, który na naszej nieruchomości funkcjonował w latach 1960-tych.
3. PRL versus III Rzesza
Po dalszym zgłębieniu tematu okazało się, że w Manifeście PKWN  (dokument założycielski PRL) zapisano, iż mienie odebrane niemieckiemu okupantowi oddane będzie prawowitym właścicielom. Tak więc można domniemać, że właściciele naszej nieruchomości zaraz po wojnie odzyskali swoją nieco splugawioną nieruchomość. Żaden dekret władzy ludowej do nieruchomości nie miał zastosowania, nawet pod kwaterunek się nie kwalifikowała więc kolejni właściciele żyli sobie spokojnie aż do roku 2009. Być może  właśnie wtedy jakiś oszołom musiał znaleźć jakiś stary spis rzekomego „poniemieckiego mienia”, omyłkowo wziął je za "państwowe" i postanowił zrobić z tego użytek.  A instytucje państwowe nie wiedzieć czemu z entuzjazmem podeszły do tego pomysłu rekonstrukcji historycznej.
Tak więc instytucjom państwowym gratulujemy. Jeśli mają lepszy pomysł na wyjaśnienie swoich działań to oczywiście chętnie się zapoznamy.  Chociaż w naszej opinii najlepszym pomysłem byłoby pokazanie nam papierów na podstawie których działają. Oczywiście jeśli instytucje państwowe zamiast papierów mają jakichś "wiarygodnych świadków" którzy doskonale pamiętają, że w latrynie na naszej nieruchomości niejeden raz sr*** to oczywiście też chętnie zapoznamy ;-)
PS. Pominęliśmy oczywiście wiele innych atrakcji, ale na pewno do nich wrócimy w dalszej części Dziennika XII.