Dowiedzieliśmy się, że zostaliśmy skazani w postępowaniu karnym za utrudnianie czynności administracyjnych..W praktyce oznacza to zrobienie z nas przestępców za to że odmówiliśmy uznania stanu prawnego nieruchomości sprzecznego z zapisami ksiąg wieczystych poprzez uczestnictwo w postępowaniu administracyjnym prowadzonym w oparciu o takie założenie.  Procesowanie tej sprawy przypominało cyrk (więcej tutaj). Tak się złożyło, że w tym samym dniu przeczytaliśmy w Gazecie Wyborczej artykuł o kobiecie, która przez ponad 20 lat usiłowała odzyskać trzy miliony zabrane jej niesłusznie decyzją jakiegoś urzędnika. Jak rozumiemy ta sprawa zrujnowała jej życie. Gdy po raz kolejny sprawa trafiła do sądu - nie wytrzymała i popełniła samobójstwo. Takie właśnie historie sprawiają, że patrzymy na naszą sytuację z dystansem. Jak się wydaje nie jesteśmy wyjątkowymi pechowcami, którym przytrafiają się niestworzone rzeczy. Jesteśmy jednymi z (jak się zdaje już sporej) grupy osób dla których "państwo przestało działać" zawieszone "błędem" pojedynczego funkcjonariusza państwowego, którego nikt nie ma obowiązku lub nikt nie chce usunąć. Opierając się tylko na informacjach prasowych przykładów można znaleźć pewna ilość. Żaden z nich nie powinien zaistnieć w praworządnym państwie
Dlatego dla nas nie jest problemem pojedynczy funkcjonariusz nawet jeżeli jego działania były wynikiem ewidentnej korupcji. Dla nas problemem są ludzie na szczycie hierarchii w instytucjach państwowych. którzy przez własną niewiarygodną wręcz niekompetencję (bo mamy nadzieję, że tylko o niekompetencję tutaj chodzi) utrzymują procedury, które umożliwiają, by pojedyncza nieprawidłowość (czasami nawet niewielka i pozornie bez większego znaczenia), której się dopuścił pojedynczy funkcjonariusz państwowy zmieniała aparat państwowy w potężną machinę mobbingową niszczącą praworządnych obywateli.
Dlatego właśnie piszemy Dzienniki Ćwoków. 

Dzienniki Ćwoków są pisaną na bieżąco kroniką wydarzeń, które miały miejsce po narażeniu się lokalnej satrapi w pewnej uroczej mieścinie pod wielkim miastem. Z natury rzeczy taki przekaz na gorąco jest bardzo chaotyczny. Odzwierciedla  bowiem nie tylko mające miejsce zdarzenia, ale również, szczególnie na początku, niekompletne rozumienie autorów tego co się wokół dzieje dzieje. Na pewno chaos opowieści zwiększały emocje; poczucie zagubienia, a nawet czasami paniki, które pojawiają się zawsze w nietypowej sytuacji gdy praktycznie rzecz biorąc nic nie działa tak jak, zgodnie z naszą wiedzą i doświadczeniem powinno.

Dla ułatwienia naszym czytelnikom zorientowania się w tej całej emocjonalno-intelektualnej gmatwaninie chcieliśmy tylko objaśnić, że w naszej ocenie opisywany okres dzieli się zasadniczo na cztery etapy.
Na początku myśleliśmy, że mamy do czynienia ze zwykłym prowincjonalnym ciemnogrodem, taką stereotypową Polską B. Co prawda dziwiło nas, że zaściankowość, której nie widać w codziennym życiu została  tak dobrze zakonserwowana w instytucjach państwowych. Na tym etapie jednak myśleliśmy, że wszelkie nieprawidłowości zostaną  szybko zaadresowane przez instancje nadrzędne i ciała kontrolne. A gdy to nie następowało - tłumaczyliśmy to sobie serią pomyłek, chodziliśmy po różnych instytucjach, rozmawialiśmy, naświetlaliśmy sprawę, pokazywaliśmy dokumenty i wskazywaliśmy na obowiązujące przepisy i.... nie mogliśmy zrozumieć dlaczego to nic nie daje..... Okres ten został opisany w pierwszym Dzienniku Ćwoków.
Stopniowo zaczęło do nas docierać, że instancje nadrzędne zamiast skorygować ewidentne błędy wystawiają dokumenty poświadczające o niedopatrzeniu się nieprawidłowości w działaniach, których za prawidłowe w żadnym wypadku uznać nie można.. No chyba że żyjemy w państwie w którym uchwalone akty prawne i przyjęte konwencje nie mają najmniejszego znaczenia, a o tym co jest zgodne z prawem a co nie jest decyduje miejscowa satrapia w zależności od swoich aktualnych potrzeb. Sprawdziliśmy więc w Konstytucji. Jednak nic takiego tam nie było. Poza tym jak by na to nie patrzeć jesteśmy krajem członkowskim Unii Europejskiej. Na pewno by nas tam nie przyjęto gdybyśmy nie trzymali przynajmniej pozorów praworządnego państwa. Jednak dokumenty przesyłane nam przez instytucje państwowe opowiadały coraz dobitniej  całkowicie inną historię - wskazywały na całkowity i kompletny brak poszanowania dla podstawowych zapisów prawa. Weszliśmy więc w okres kompletnej dezorientacji i zagubienia. Okres ten opisuje przeważająca część drugich Dzienników Ćwoków.
Stopniowo jednak zaczęliśmy sklejać poszczególne kawałki informacji i zakiełkowało w nas podejrzenie, że procedury w instytucjach państwowych najwyraźniej jedną wspólną cechę z procedurami w programów komputerowych. Wystarczy znaleźć w nich jakąś lukę, potrafić (i chcieć) zrobić z niej użytek, aby móc wykorzystywać całą machinę do innych  (i to niekoniecznie uczciwych) celów. Właśnie wtedy następuje taka sytuacja, że system na pozór działa, ale zarazem robi dziwne i wysoce szkodliwe rzeczy. Znaleźliśmy nawet kilka poważnych patologii, które istotnie zdają się wręcz zachęcać do wykorzystania struktur państwowych  w niecnych celach. I co z naszego punktu widzenia jest jeszcze bardziej istotne - tłumaczą do pewnego stopnia mechanizmy,  które sprawiają, że skorumpowanie pojedynczych urzędników może wystarczyć, by zakwestionować stan własności i na zasadzie efektu skrzydeł motyla zmienić aparat państwowy w narzędzie mobbingu wymuszające na ofierze zaakceptowanie straty. Mechanizmy te opisaliśmy w aneksach Białe Kapelusze, Bug_1 i Bug_2.
Epilog w przeciwieństwie do pozostałych części nie opisuje działań instytucji państwowych - tylko nasze, mające na celu uporządkowanie sprawy czyli wymuszenie usunięcia z obiegu prawnego wszelkich dokumentów, które kwestionują bez podania powodu ujawniony w księgach wieczystych stan prawny (czyli nasze prawa własności), albo ujawnienie dokumentów dających podstawę do kwestionowania tego stanu prawnego. Obawiamy się jednak, że te ostatnie nie istnieją lub są nic nie wnoszącymi "błędami roztrzepanej urzędniczki"..... Dlaczego tak myślimy opisaliśmy już wcześniej w aneksach Białe Kapelusze i Bug'ach.

Szanowny Panie Prokuratorze L.
Na wypadek gdyby miał pan wątpliwości odnośnie tego co tu wypisujemy chceilibysmy zwrócić Pana uwagę na powszechnie dostępne materiały dotyczące sprawy państwa D. , które generalnie potwierdzają nasze obserwacje.
Na początek chcielibyśmy zwrócić Pana uwagę na uchwałę 383/XXXIII/06 Rady Miasta M*** stanowiącą uznanie skargi pana D. na Burmistrza Miasta M*** za bezzasadną (co akurat nas nie dziwi bo od kilkunnastu lat żadna skarga na Burmistrza Miasta M*** nie została uznana za zasadną).
Bardzo interesujące jest natomiast to co pan D. zarzucał Burmistrzowi Miasta M*** tj.      
"1) konsekwentne i wieloletnie poświadczanie nieprawdy w dokumentach
urzędowych wydawanych na żądanie Sądu Rejonowego w Grodzisku Maz., oraz wydawanych skarżącemu jako właścicielowi nieruchomości, poprzez
potwierdzenie, że moc obowiązującą ma uchylona decyzja zamiany lokali,
2) działanie wbrew sprzeciwu prokuratora, poprzez wydanie w tej samej sprawie kolejnej decyzji administracyjnej zamiany lokali sprzecznej
z prawem oraz ukrywanie jej przed prokuratorem, Sądem Rejonowym
i przed skarżącym jako właścicielem nieruchomości,
3) obejście prawa poprzez wydanie trzeciej decyzji w sprawie tego samego lokalu, która to decyzja w połączeniu z poprzednią decyzją (o której mowa w punkcie 2 powyżej tj. z decyzją ukrywaną) dała skutek identyczny jak decyzja pierwotna tj. jak decyzja uchylona jako sprzeczna z prawem (o której to uchylonej decyzji mowa w punkcie 1 powyżej),
4) bezczynności organu wykonawczego samorządu terytorialnego – poprzez zaniechanie wykonania obowiązku denuncjacji czynu zabronionego, tj. naruszenia przepisu art. 304 § 2 KPK, począwszy od daty sprzeciwu prokuratora tj. 30 czerwca 1980r. do chwili obecnej."

Jednym słowem mamy Panie Prokuratorze L. wszystkie zjawiska, które znamy z autopsji z kontaktów z róznymi instytucjami państwowymi i które pracowicie tu opisujemy.
Inne dokumenty na które chcielibyśmy zwrócic Pana uwagę to orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczące sprawy nakazania usuniecia płotu które lokator pana D. postawił bez zgody właściciela. Sprawa rozpatrywana była przez WSA w 2010 roku i przez NSA w 2011 roku. Ponieważ podmiotem reprezentującym organy nadzoru budowlanego w sprawie był Główny Urząd Nadzoru Budowlanego wnioskujemy, że pan D. zanim zniknął też swoją ścieżkę zdrowia z nadzorem budowlanym przeszedł.
Przedmiotem sprawy był wniosek pana D. "o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] czerwca 1997 r. udzielającej pozwolenia na budowę stałego ogrodzenia oraz złożył oświadczenie, że jest jedynym właścicielem nieruchomości przy ul. [...] w [...] i że nigdy nie udzielił zgody P. B. na dysponowanie wymienioną nieruchomością na cele budowlane. Na potwierdzenie swego oświadczenia w przedmiocie posiadanego prawa własności nieruchomości przy ul. [...] w [...] dołączył do wniosku wypis z Działu II Księgi Wieczystej Nr [...], prowadzonej przez Sąd Rejonowy w [...]."
Warto zwrócić też uwagę iż w uzasadnieniach przecztytać można także iż "w aktach sprawy brak jest wniosku inwestora o udzielenie pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji, a analiza akt sprawy wykazała, że P. B. nie załączył do wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę dokumentacji potwierdzającej posiadany tytuł prawny do nieruchomości"
Wygląda więc, że pan D.  miał taką samą obsesje w udowadnianiu wszystkich instytucjom państwowym do których się zwracał, że jest właścicielem swojej nieruchomości jak my. I taki sam problem z uzyskaniem informacji na jakiej podstawie instytucje państwowe (w jego przypadku Urząd Miasta M***) wystawiają dokumenty, które ewidentnie zaprzeczają jego prawom własności wykazanym w księgach wieczystych.

Pan Asesora  to coś w rodzaju prokuratorskiego czeladnika. Pan Asesor pojawił się w naszym życiu gdy Pan Inspektor przesłał do Prokuratury wniosek o ukaranie nas, za to, że nie chcemy uwiarygadniać jego rewelacji odnośnie stanu prawnego "ćwoczej nieruchomości" uczestnicząc w postępowaniu administracyjnym opartym na tych rewelacjach. A przynajmniej nie do momentu w którym wyjawi skąd wziął informacje o innym stanie prawnym nieruchomości niż ten ujawniony w znanych nam księgach wieczystych.  
Pan Asesor zrobił na nas wrażenie bardzo miłego młodego człowieka. Dlaczego młodemu i niedoświadczonemu pracownikowy podrzucono tak ewidentnie nieprzyjemną sprawę - możemy tylko spekulować. W każdym razie głęboko mu współczujemy i naprawdę wierzymy, że gdyby terminował w innych warunkach napewno zostałby bardzo solidnym i rzetelnym prokuratorem. Niestety w tutejszych warunkach jak na razie dwukrotnie zmuszeni już byliśmy wnosić o jego wyłączenie z prowadzenia sprawy.
Nasze pretensje do Pana Asesora obracają się przy tym dokładnie dookoła tego samego tematu co nasze pretensje w stosunku do innych funkcjonariuszy państwowych, którzy prowadzili sprawy związane z naszą nieruchomością czyli dyskretnego potwierdzania innego stanu prawnego nieruchomości  niż jest ujawniony w księgach wieczystych bez podania dlaczego ten "alternatywny stan" uważają za prawdziwy..
Ponieważ Pan Asesor dał już temu wyraz w co najmniej jednym piśmie więc zmuszeni jestesmy niestety słać skargi na Pana Asesora domagajac się wyjasnienia powodów jego działań. Nie możemy przeciez sobie pozwolić, aby powstał cień przypuszczenia, że akceptujemy jako wiarygodne poświadczenia sprzeczne z zapisami ksiąg wieczystych z których wywodzimy nasze prawa właności!!!!
Naprawdę nie rozumiemy dlaczego ciagle nas się do tego zmusza. Przecież nie  mielibyśmy żadnego problemu z tym gdyby ktoś położył na stole dokumenty potwierdzające jakiś "alternatywny stan prawny" naszej nieruchomości  i nie rozumiemy dlaczego jest to dla wszystkich takim problemem. Możemy więc tylko podejrzewać, że taka  konfrontacja mogłąby się  źle skończyć dla osób, które się tymi dokumentami posługują lub je wyprodukowały. Albo prawda jest jeszcze prostsza - takie dokumenty po prostu nie istnieją, a wszelkie informacje o " wszelkie informacje o alternatywnym stanie prawnym" sa po prostu ściągane z sufitu. .
Tylko w takiej sytuacji naszym zdaniem prokuratura tym bardziej powinna dązyć do wyjaśnienia  sprawy. Przynajmniej nam się tak wydaje....
Pana Asesora oczywiście gorąco pozdrawiamy.

Szanowny Panie Prokuratorze L,
Mamy dla Pana jeszcze jeden interesujący przypadek z miasteczka M., który być może Pana zainteresuje. Przypadek dotyczy pani W. i na pierwszy rzut oka wydaje się bardzo zawikłaną historią rodzinną w której nieruchomość na pierwszy rzut oka gra rolę nieco drugoplanową.
Na pierwszy plan w historii, którą Pani W. skrupulatnie opisywała w pismach z prosbą o pomoc kierowanych do róznych instytucji, które nie chciały się sprawą zająć (skąd to znamy) przewija się konlikt z mężem i  nieadekwatność różnych instytucji prawa rodzinnego. Nie chcemy rozwijać tego tematu ale z pism pani W. wyłania się jakiś makabryczny obraz w którym absurd miesza się z horrorem. Jednym słowem klasyczny przypadek jednej z "tych" historii z miasteczka M. tyle, że z mężem w tej roli w której zwykle występuje tu lokator/współwłaciciel mniejszościowy/sąsiad.
My natomiast pozwoliliśmy sobie zwrócić uwagę na inny aspekt tej sprawy, który przewija się ciągle w "tych" makabrycznych opowieściach z miasteczka M** czyli nieruchomość. Nie musieliśmy szukać długo, bowiem okazało się, że nieruchomość pani W. ma istotnie jedną ciekawą cechę. Otóż jest ona przeszkodą w zrobieniu drogi, która nie wiadomo czemu została zaplanowana w szczerym polu. Wspomniana droga zaplanowana została w miejscowym  planie zagospodarowania przestrzennego, który był uchwalany ok 2003  roku i był nieco dziwny tj. podczas przygotowywania podzielono go na 3 etapy oznaczone jako A ,B i C przy czym etap A obejmował prawie cały teren, etap B kilka punktowych nieruchomości, a etap C tylko nieruchomość pani W. Etap A został następnie przygotowany i uchwalony, a etapy B i C wisżą sobie od ponad 10 lat w stanie bliżej nieokreślonym. Gdzie tu jest więc logika?
Pani W  Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego dla tego terenu oprotestowała, bo z projektu wynikało, że przez środek jej nieruchomości ma biec droga. Rada Gminy jednak MPZP uchwaliła nie przejmując się protestami pani W. Uznano, że skoro nieruchomość pani W wyłączono do etapu C - to nic jej do tego. Przyzna Pan, ze to wszystko wygląda trochę dziwnie, bo przeciez planów drogi to nie usunęło?
Do tego jak rozumiemy absurdalne przygody pani W. natury rodzinnej zaczęły się  mniej więcej w tym samym czasie. Więc może spróbuje Pan się jednak przyjrzeć sprawie nieruchomości pani W, panie prokuratorze L?

Cała opisana tutaj sytuacja jest absurdalna i nie mogłaby zaistnieć w państwie w którym instytucje państwowe spełniają swoje zadanie, a przede wszystkim mają właściwie ustawione procedury.W tej chwili znaleźliśmy się w sytuacji w której w obiegu prawnym powstał nieprawdopodobny wolumen dokumentów poświadczających nieistniejący stan prawny i aby utrzymać naszą własność musimy zakwestionować każdy z nich i doprowadzić do jego usunięcia z obiegu prawnego. Jest tylko jedno ale.... art 304 par 2 kpk, który jest przepisem martwym. Oznacza to, że nikt nie ma obowiązku usunięcia nawet ewidentnego poświadczenia nieprawdy. Nawet Prokuratura wielokrotnie wykazała, że nie poczuwa się w obowiązku "ingerowania w proces administracyjny" i nie widzi potrzeby badania dokumentów, które za wiarygodne uznała administracja państwowa (o sądach nawet nie wspominamy, bo kwestionowanie ich decyzji zdaje się mieć status bluźnierstwa). Powstał więc swoisty paradoks, którego ofiarą może się stać praktycznie każdy. I właśnie w ten sposób postawiono nas w absolutnie nieprawdopodobnej sytuacji w której musimy udowodnić winę za zaistniałą sytuację osobom, które nigdy o "ćwoczym domku" nie słyszały, a które przez swoją niekompetencję i głupotę doprowadziły do powstania i utrzymywania dziur w procedurach instytucji państwowych doprowadzając je do stanu degeneracji w którym mogła zaistnieć sprawa "niepewnych praw własności  "ćwoczego domku".

Jednak według obowiązujących ustaw teoretycznie jest kilka instytucji, które mają obowiązek usunąć dokumenty, które bez wykazania jakichkolwiek podstaw wskazują/sugerują  na  istnienie innego stanu prawnego nieruchomości niż ten ujawniony w księgach wieczystych. Czy staną na wysokości zadania? Czy też dostarczą materiał wskazujący na całkowite zawieszenie podstawowych funkcji państwa polskiego  (do jakich niewątpliwie należy zaliczyć ochronę prywatnej własności),  na degrengoladę struktur wymiaru sprawiedliwości i na całkowite niezrozumienie koncepcji i roli prawa w państwie demokratycznym wśród osób na stanowiskach, gdzie ta wiedza jest nieodzowna?

Korespondencja zapowiada się więc wysoce interesująco.

ZASTRZEŻENIE
Jeżeli powyższy tekst ktokolwiek uważa za obraźliwy i krzywdzący, informujemy, że jesteśmy gotowi odwołać i przeprosić, jeżeli przedstawi nam się dowody, że wszystkie instytucje ignorują nasze dobrze udokumentowane prawa podpierjąc się czymś  co wytrzyma konfrontację z naszymi dokumentami. I, że czynnikiem sprawczym horroru przez który cały czas przechodzimy nie jest tylko i wyłącznie nieudokumentowana  "plotka" przekazywana przez odpowiednie osoby lub dokument, który według litery prawa nie ma żadnego znaczenia prawnego (np z powodu swojej ewidentnej wadliwości).

Po przekazaniu nam przez milanleaks.pl korespondencji prowadzonej z Ministerstwem Sprawiedliwości znaleźliśmy się w innym świecie.
Nasze obsesyjne poszukiwanie dokumentów (jak podejrzewaliśmy powstałych około 2009 roku) podważających nasze prawa własności do "ćwoczego domku"wynikające z zapisów ksiąg wieczystych  przestało mieć sens. Okazało się bowiem, że dział I-O, w którym opisuje się gdzie znajduje się  nieruchomość dla której prowadzona jest księga wieczysta i jakie są jej parametry nie jest uznawany jako wiarygodny w obrębie instytucji państwa polskiego. Dział I-O jest  bodajże  jedynym dokumentem państwowym nie cieszącym się domniemaniem wiarygodności. Teoretycznie można więc go podważyć przy pomocy każdego dokumentu wystawionego przez instytucje państwowe. Nawet wystawionego w niezwiązanej z tą nieruchomością  sprawie.
Bez względu na to czy nasze podejrzenia są słuszne (czyli czy w 2009 roku doszło do powstania dokumentów podważających nasze prawa nabyte na podstawie zapisów ksiąg wieczystych, aktów notarialnych potwierdzających prawa sprzedających, wypisów z powiatowego rejestru gruntów etc,) czy też nie -  od 2010 roku doszło do wystawienia już chyba kilkuset dokumentów, które  stan ujawniony w znanych nam księgach wieczystych kwestionują pośrednio lub bezpośrednio (np potwierdzając prawidłowość prowadzenia postępowania w sposób ignorujący nasze prawa wynikające z zapisów znanych nam ksiąg wieczystych). Zgodnie z oświadczeniem Ministerstwa Sprawiedliwości każdy z nich ma większą wiarygodność niż księgi wieczyste, bowiem przy niewiarygodności działu I-O nie jest pewne dla jakiej nieruchomości są one prowadzone.
Wynika stąd, że od ponad 3 lat aparat państwowy (z prokuraturą i sądownictwem włącznie) wystawił dziesiątki dokumentów, które mogą być użyte do wywłaszczenia nas z nieruchomości kupionej od władających nią właścicieli, którzy swoje prawa własności mogą wywieść od momentu wydzielenia działki przy parcelacji majątku ziemskiego z przeznaczeniem na działki budowlane  czyli od ok 1920 roku (jeżeli chodzi o grunt). Budynek, który powstał na działce ok roku 1957 był nieprzerwanie we władaniu właścicieli i ich najbliższej rodziny.  Co więcej nieruchomość nigdy nie była we władaniu osób trzecich, nie było w nim kwaterunku, najemców etc. Wydawałoby się, że nie ma żadnego punktu zaczepienia dla kwestionowania stanu prawnego nieruchomości ujawnionego w znanych nam księgach wieczystych, a jednak powstały już dziesiątki dokumentów kwestionujących, zdawałoby się niemożliwy do zakwestionowania stan prawny.  Nie byłoby to możliwe bez istnienia w instytucjach państwowych specyficznych procedur opisanych przez nas w aneksach jako czarna_megadziura, bug_1, i bug_2. W naszej opinii procedury te w gruncie rzeczy są "interpretacją" prawa, która pozwala prawo ominąć, usuwając w ten sposób zabezpieczenia gwarantujące prawidłowość procesu administracyjnego/sądowniczego/prokuratorskiego etc.

Co prawda uważamy za wysoce prawdopodobne, że na samym początku był jakiś czynnik sprawczy, na przykład  dokument pozornie nie dotyczący "ćwoczej nieruchomości", lecz potwierdzający na zasadzie pomyłki lub niedomówienia, ze na jej miejscu  znajduje się inna nieruchomość. I to najprawdopodobniej wystarczyłoby aby uruchomić cały proces wykorzystujący wspomniane procedury.
I tak gdyby nie uczyniono z zapisu art 304 par 2 kpk przepisu martwego (czarna dziura opisana w Aneksie I) - takiego dokumentu  nie można byłoby pozostawić w obiegu prawnym, bez dokonania korekty. Ponieważ art 304 par 2 kpk jest przepisem martwym dokument ten pozostał w obiegu prawnym ciesząc się domniemaniem wiarygodności i wykreował nową rzeczywistość prawną. Gdyby dział I-O ksiąg wieczystych cieszył się domniemaniem wiarygodności - informacje zawarte w tym dokumencie byłyby bez znaczenia. Jednak dział I-O domniemaniem wiarygodności się nie cieszy (bug_1 opisany w Aneksie II), a  ewidentnie wadliwy dokument i owszem.  Gdyby zachowana została jawność procesów administracyjnych/ prokuratorskich/ sądowniczych etc, wówczas po dołączeniu tego dokumentu do akt sprawy można by się było do niego odnieść łatwo byłoby go zneutralizować dołączając dziesiątki innych dokumentów wykazujących jego wadliwość, a funkcjonariusz zobowiązany do podejmowania decyzji na podstawie akt sprawy musiałby go zignorować. Jednak procesy administracyjne /sądowe/ prokuratorskie nie były prowadzone najwyraźniej według tej zasady skoro kończące je  dokumenty niejednokrotnie nijak się mają do znanych nam akt sprawy i zawartych w nich informacji. (bug_2 opisany w aneksie III).

W rozumieniu litery prawa (czyli obowiązujących ustaw), nie widzimy możliwości abyśmy nie byli ofiarami ewidentnego przestępstwa, bowiem funkcjonariusze państwowi nie maja teoretycznie umocowania do poświadczania innego stanu prawnego niż ten ujawniony w księgach wieczystych. W razie istnienia wątpliwości mogą co najwyżej zawiesić postępowanie do wyjaśnienia sprawy, dołączając do (dostępnych stronom) akt informację, co jest źródłem ich wątpliwości. Nie jest więc możliwe, aby bez naruszenia prawa można było wystawiać krzywdzące nas dokumenty, nie podając nawet podstaw dla zawartych w nich twierdzeń. Tyle teoria, W praktyce jednak jak opisaliśmy w aneksach istnieją w instytucjach państwowych procedury, które takie działania umożliwiają.  Procedury takie nie powinny istnieć nie powinny istnieć w praworządnym państwie. Sprawiają one, że aparat państwowy jest łatwy do zhakowania i wykorzystania jako narzędzie przestępstwa.

W naszej opinii ich istnienie jest konsekwencją nieprawdopodobnie wręcz niskiej kultury prawnej i przygotowania merytorycznego do wykonywania zawodu całego środowiska sędziowskiego. Nie jest bowiem możliwe, aby zdumiewające interpretacje i procedury, rozmontowujące podstawowe zabezpieczenia gwarantowane przez obowiązujące ustawodawstwo  (nawet te nie będące  bezpośrednia konsekwencją "radosnego orzecznictwa" sądów)  mogły się utrzymać w obiegu prawnym w sytuacji gdyby orzekający sędziowie rozumieli koncepcje prawa i rolę sądownictwa w strukturach demokratycznego państwa w stopniu chociażby podstawowym.

Jednak nawet gdybyśmy mieli 100% rację w kwestii sytuacji jaka panuje w instytucjach państwowych na skutek ignorowania art 304 par 2 kpk - to i tak nie tłumaczyłoby dlaczego nie są szanowane nasze prawa wynikające z zapisów ksiąg wieczystych. Początkowo podejrzewaliśmy, że mogło dojść do spreparowania drugiej księgi wieczystej i zachodziliśmy w głowę jak to jest możliwe w systemie elektronicznym. Co więcej przetrząsnęliśmy wszystkie księgi wieczyste powstałe mniej więcej w okresie gdy instytucje państwowe przestały respektować prawa wynikające ze znanych nam ksiąg prowadzonych dla "ćwoczego domku" i nic nie znaleźliśmy.
Zaczęliśmy więc podejrzewać, że księgi wieczyste prowadzone przez sądownictwo polskie po prostu nie są respektowane w obrębie instytucji państwowych. Nie rozumieliśmy dokładnie przyczyn tego zjawiska, ale dzięki informacjami publikowanym na stronach milanleaks.pl wiedzieliśmy, że w księgach wieczystych panuje bałagan. Nie jest nam znana skala tego zjawiska, ale nawet jeżeli niejednoznaczne zapisy znajdują się w 0.1% prowadzonych ksiąg to i tak zdumiał nas sam fakt ich istnienia. Wskazywał bowiem na to, że utrzymanie wiarygodności ksiąg wieczystych może nie być żadnym priorytetem dla osób stojących na czele instytucji państwowych odpowiedzialnych za monitorowanie prawidłowości ich prowadzenia. Podejrzenie to potwierdzało szerokie przyzwolenie na prowadzenie spraw sądowych z pogwałceniem praw wynikających z zapisów ksiąg wieczystych pod absurdalnymi pozorami  oraz dokumenty wystawiane przez prokuraturę, które również były w sprzeczności z zapisami ksiąg wieczystych. Zarówno sąd i prokuratura odmówiły jakichkolwiek wyjaśnień.
W takiej sytuacji zdecydowaliśmy się (razem z portalem milanleaks.pl) na przesyłanie do najwyższych organów w państwie informacji o zdarzeniach wskazujących na utratę wiarygodności ksiąg wieczystych i brak poszanowania ich zapisów w obrębie instytucji państwowych. I czekaliśmy co z tego wyniknie.
Prawdę mówiąc to już nie oczekiwaliśmy ani laurki, ani podziękowań, jednak mieliśmy nadzieje, że zobaczymy namacalne efekty tego, że ktoś z odrobiną IQ zajął się sprawą. Chociażby po to, aby zaadresować, jeżeli nawet nie cały problem, to przynajmniej  leżące na wierzchu (i w internecie) dowody niewiarygodności ksiąg wieczystych. W końcu ma to chyba kluczowe znaczenie dla stabilności nie tylko gospodarki kraju.
Rezultaty przyszły szybciej niż oczekiwaliśmy prowadząc do drugiego zaskakującego odkrycia.
Po pierwsze informacje wskazujące na istnienie poważnego problemu z wiarygodnością ksiąg wieczystych, które powinny zapalić czerwone lampki wokół głowy każdemu legitymującego się chociażby jednocyfrowym IQ nie zaniepokoiły nikogo w najwyższych instytucjach państwowych.
Po drugie Ministerstwo Sprawiedliwości beztrosko potwierdziło, ze dział I-O (czyli dział w księdze wieczystej gdzie znajdują się informacje opisujące lokalizację i parametry nieruchomości) nie cieszy sie rękojmia wiarygodności (zgodnie z uchwała Sądu Najwyższego z  dnia 28 lutego 1989 r. sygn. akt III CZP 13/89).

Pierwszym przełomem było odkrycie opisane szczegółowo w Białych Kapeluszach (Aneks). Nastąpiło ono po uzyskaniu informacji Przez długi okres czasu nie mogliśmy w to uwierzyć, ale coraz więcej faktów wskazuje, że obrócono art 304 par 2 kpk w praktycznie martwy przepis. Jedną z konsekwencji jest to, że nawet dokumenty wystawione z ewidentnym naruszeniem prawa  przez instytucje państwowe (np ewidentne poświadczenie nieprawdy) wcale nie muszą być usuwane z obiegu prawnego. W rezultacie są one traktowane jako prawidłowe i cieszą się domniemaniem wiarygodności. Takie postępowanie otworzyło niewątpliwie puszkę Pandory, bowiem musi z czasem  spowodować (a może już spowodowało?)  niewyobrażalny chaos. Jeżeli praktyka ignorowania art 304 par 2 kpk, a w konsekwencji nieusuwania wadliwych dokumentów trwa już pewien okres czasu, to w obiegu prawnym znajduje się cała masa sprzecznych ze sobą dokumentów z których każdy cieszy sie domniemaniem wiarygodności.
Po spekulujmy jakie mogą być konsekwencje tego faktu. Załóżmy, że rozpatrujący jakąś sprawę funkcjonariusz państwowy trafił na dokumenty o wzajemnie sprzecznej treści lub informacja o istnieniu innego stanu dotarła do niego poza aktami sprawy. Ma on wówczas  teoretycznie do wyboru
1) Zauważyć ich istnienie (lub dołączyć do akt sprawy jeżeli informacja o istnieniu innego stanu dotarła do niego poza aktami sprawy) i wykonać art 304 par 2 kpk czyli poinformować należne organy o okolicznościach wskazujących na  zaistnienie przestępstwa (jeżeli są dwa dokumentu poświadczające wzajemnie wykluczające się stany to jeden z nich najprawdopodobniej musiał powstać na skutek przestępstwa), co teoretycznie spowodować usunięcie wadliwego dokumentu z obiegu prawnego
2) samemu ustalić jaki stan jest prawdziwy przy pomocy środków, którymi dysponuje. A mamy wrażenie, że przy dużej ilości sprzecznych ze sobą dokumentów krążących po instytucjach państwowych i ich archiwach,  często jedynym środkiem jaki jest do dyspozycji funkcjonariusza jest przysłowiowy telefon do kogoś "kto zna sprawę"
W praktyce art 304 par 2 kpk jest przepisem martwym, więc droga opisana w punkcie 1 raczej nie będzie stosowana.  Pozostają więc  tylko takie środki jak "zasięgnięcie języka". Zrobienie rzetelnej analizy, opieranie się na innych dokumentach i dołączanie ich do akt sprawy jest przede wszystkim czasochłonne, a poza tym  może przez niektórych być uważane za ryzykowne, bo może dać poszkodowanemu petentowi dowód że jest ofiarą bezprawnych działań z wykorzystaniem instytucji państwowych, a tym samym prawo do domagania się zadośćuczynienia od Skarbu Państwa. A mamy wrażenie, że może mieć to nieprzyjemne konsekwencje dla wielu osób, chciażby w postaci  przysłowiowego "ciągania po sądach" jako świadka, składania zeznań etc. Poza tym nie można wykluczyć, że dochodzi jeszcze presja środowiskowa. W końcu nie można wykluczyć, ze istnienie sprzecznych dokumentów wynika z autentycznej pomyłki innego funkcjonariusza państwowego, a "kablowanie" (rozumiane jako poinformowanie o nieprawidłowości) w kulturze wielu środowisk jest grzechem głównym.
Z drugiej strony jeżeli osoba od której "zasięgnęło się języka" wprowadzi w błąd, to dla funkcjonariusza państwowego nie ma  żadnych konsekwencji. W końcu za poświadczenie nieprawdy czy podjęcie decyzji, która nijak się ma do akt sprawy nic nie grozi (art 304 par2 kpk jest w końcu przepisem martwym). Dla funkcjonariusza ta opcja więc jest nie tylko mniej stresogenna, ale przede wszystkim bezpieczna.
A to że obywatela można w ten sposób skrzywdzić.... Na ten argument usłyszeliśmy kilka razy odpowiedź "Nic nie mogę zrobić, takie są przepisy". Tylko już nie wyjaśniono niestety co "przepisy" mają tu do rzeczy.

Niewątpliwie opisany schemat tłumaczy wystawianie przez szereg instytucji dziwnych dokumentów, które w zestawieniu ze znanymi nam aktami spraw wyglądają jak pospolite przestępstwa. Tłumaczy również dziwne twierdzenia zawarte w dokumentach państwowych, których prawdziwości nikt nie usiłuje nawet wykazać i których usunąć nikt nie chce. Z każdym kolejnym otrzymanym dokumentem, który w wersji rzeczywistości, która my znany (a do chwili obecnej  żadna instytucja państwowa nie podjęła nawet próby wykazania jej wadliwości, pomimo kilkuset wymienionych pism)  jest ewidentnym naruszeniem prawa, wzrasta prawdopodobieństwo, że nasze przypuszczenia odnośnie sytuacji jaka wytworzyła się w instytucjach państwowych po nadaniu statusu praktycznie martwego prawa art 304 par 2 kpk  są w znacznym stopniu prawdziwe. (więcej w Aneksie Czarne_dziury i Bug_2 )

Wiadomo, że aby rzucać oskarżenia trzeba mieć twarde i przekonujące dowody. Właśnie dlatego nasza sytuacja przez kilka lat była co najmniej ... niekomfortowa. Co prawda było dla nas jasne, że jakiś czas po oprotestowaniu inwestycji za płotem,  praktycznie rzecz biorąc wszystkie  instytucje państwowe przestały respektować nasze niepodważalne prawa. Robiono to jednak pod tak różnymi pozorami, że trudno było dopatrzeć się wspólnego mianownika, powodu czy stawki (opisaliśmy to w Dziennikach Ćwoków). Na pierwszy rzut oka mieliśmy olbrzymi materiał dowodowy wskazujący na to. że ..... całe państwo jakby się "na nas uwzięło". Nawet dla nas nie brzmiało to wiarygodnie.  
W pewnym momencie zaświtało nam, że wszystkie działania podejmowane przez instytucje państwowe można by uznać za mniej lub bardziej racjonalne gdybyśmy nie mieli praw własności do nieruchomości, którą opisujemy na blogu jako "ćwoczy domek".(Skrótu tego używamy, aby za każdym razem nie powtarzać, że "według znanych nam ksiąg wieczystych i aktów notarialnych kupna sprzedaży będących podstawą nabycia przez nas nieruchomości mamy prawa własności do 2 z 3 lokali mieszkalnych czyli ok 80% powierzchni użytkowej budynku i 5/6 udziałów w częściach wspólnych nieruchomości na która składają się części budynku nie wyodrębnione w akcie notarialnym częściowego zniesienia współwłasności z 2005 roku oraz całość gruntu".) Jednak to "odkrycie" traktowaliśmy raczej jako rodzaj żartu. Bo jak to możliwe, aby instytucje nie uznawały naszych praw własności nie informując nas o tym otwarcie!!!
Jednak w miarę upływu czasu i powiększania się ilości materiału dowodowego postanowiliśmy profilaktycznie zgromadzić wszelkie dokumenty wskazujące na to, że nabyliśmy nieruchomość o ustalonym stanie prawnym. W praktyce oznaczało to wnioskowanie do szeregu instytucji o udostępnienie dokumentacji wskazującej, że nieruchomość była we władaniu właścicieli ujawnionych w znanych nam księgach wieczystych (czyli naszych poprzedników prawnych od których nieruchomość nabyliśmy) lub wydanie zaświadczeń potwierdzających nie istnienie w rejestrach instytucji państwowych dokumentów wskazujących na możliwość władania nieruchomością przez inne osoby. Miało to na celu wykazanie, że nie ma mowy o istnieniu tzw zaszłości historycznych czy innych spornych roszczeń. Prawdę mówiąc traktowaliśmy te działania trochę jak "pro forma" ponieważ w naszych rękach był już wystarczająco mocny materiał dowodowy w tej kwestii
Ku naszemu zaskoczeniu instytucje odmówiły udzielenia informacji. Było to dziwne. Teoretycznie nie ma powodu, aby odmawiano ujawnienia dokumentów potwierdzających, ze "ćwoczy domek" był we władaniu naszych poprzedników prawnych (i tak wiele z nich o ile nie wszystkie zostały nam przez nich przekazane). Tym bardziej nie ma powodu, aby odmówić informacji o istnieniu w rejestrach dokumentów wskazujących na władanie nieruchomością osób trzecich, jeżeli takie dokumenty oczywiście istnieją i są podstawa dla kwestionowania naszych praw własności w obrębie instytucji państwowych. A już kompletnie niezrozumiała jest odmowa potwierdzenia, że znany nam stan prawny nieruchomości jest właściwy, lub podania stanu prawnego, który w  rozumieniu instytucji państwowych  jest właściwy z powołaniem się na dokumenty na podstawie których ten stan ustalono.
Pozornie takie zachowanie zdawałoby się wskazywać na jakąś konspirację mająca na celu ukrycia przestępstwa, ale w teorie konspiracyjne to my nie wierzymy. Nasze doświadczenie życiowe wskazuje, że zmotywowanie nawet 4-5 osób, aby działały wspólnie i w tajemnicy, aby np zrobić jakiegoś niewinnego psikusa jest prawie nie możliwe do przeprowadzenia. Sama myśl o tym, że cała armia funkcjonariuszy państwowych w różnych instytucjach i na różnych szczeblach mogłaby się zmówić, aby ukrywać popełnione na nas przestępstwo jest kompletnie absurdalna. To jest niewykonalne nawet pod przysłowiowa lufą karabinu.!!! Nie do końca wiedzieliśmy jak to sobie wytłumaczyć i czuliśmy się cokolwiek .... zakłopotani i zagubieni.
Nasze zakłopotanie i zagubienie wzrosło ponieważ w międzyczasie zaczęły się pojawiać dokumenty wystawione przez instytucje państwowe, które istotnie poświadczały inny stan prawny niż ten, który jest nam znany. Jednak żadna z tych instytucji nie chciała powiedzieć z czego to wynika i dlaczego uważają stan ujawniony w księgach wieczystych za niewłaściwy. Byliśmy kompletnie skołowani.