Kochany Kajeciku,
Wertując przedwojenną prasę trafiłam na kolejne tajemnicze doniesienie dotyczące przedwojennych mieszkańców Milanówka. Tym razem chodzi o tajemniczego pana L. L., na którego ślady trafiłam w Fotografie Polskim.   
Fotograf Polski był jednym z czołowych przedwojennych czasopism zajmujących się fotografią. Poza poradami dla profesjonalistów zajmował się także prezentacją nadsyłanych do redakcji prac amatorów oraz ich oceną. Właśnie w tej rubryce w roku 1933 pojawiło się zdjęcie dziewczyny w stroju ludowym nadesłane przez pana L.L. z Milanówka, które redakcja oceniła następująco... 
czytaj dalej

Swego czasu najpopularniejszą rosliną biurową była paprotka. Paprotka była tak popularna jako roślina ozdobna,ze paprotkami zaczęto określać także osoby które tez były ozdobne,ale poza tym ich obecność nic nie wnosiła.
Z tego powodu paprotka w epoce politycznej poprawności stała się passe. Polityczna poprawność zakłada,że jak czyjaś obecność nic nie wnosi to też wnosi tylko wnosi innaczej. Z tego powodu pojawili się też "piekni innaczej" i "inteligentni innaczej"(dawniej brzydcy i głupi).
Ponizej przedstawiamy propozycje roslin które można trzymać na biurku od kiedy paprotka stała się passe. W ten sposób udekowować można biurko "paprotką innaczej".
więcej

Kiedy myśli się o kiszeniu to pierwsze co przychodzi do głowy to kiszone ogórki i kiszona kapusta.  Jak się okazuje nie są to jedyne warzywa które można kisić gdyż zakonserwować w ten sposób można także pomidowy, marchew, albo paprykę. 
Zacznijmy jednak od najprostszego kiszenia czyli ogórków. Kupujemy w tym celu ogórki do kiszenia, które sprzedają zwykle panowie z ciężarówek na podmiejskich ryneczkach. Ogórki z supermarketów przeważnie nie nadają się, chyba chodzi o to, że są czymś pryskane, albo na czymś uprawiane. Z ogórkami do kiszenia jest tak, że im mniejsze tym lepsze (o czym wiedzą panowie z ciężarówek,więc ma to odbicie w cenie). Ogórki myjemy i pakujemy do słoików. Poza ogórkami pakujemy do słoików także liście dębu,liście wiśni, liście czarnej porzeczki, koper, liście i korzeń chrzanu, marchewkę, czosnek, pietruszkę. Nie ma raczej reguly ile. Dużo i z wyczuciem. Następnie gotujemy zalewę
więcej

W różnych takich książkach o utrzymywaniu perfekcyjnego porządku podawane są liczne porady na sprzątanie i segregowanie wszystkiego. Do tego wszystko to zilustrowane jest obrazkami na których uśmiechnięta pani domu w idealnie czystym fartuchu demonstruje oznaczone haftowanym monogramem ścierki do podłóg.
Lektura takich poradników każdego wpędzić może w depresję i alkoholizm z powodu własnej niedoskonałości. Jak to możliwe że w książkach jest napisane, że buty nalezy skatalogować i posegregować, każdą parę upchnąć w osobnym pudełku, a pudełko oznaczyć zdjęciem butów, a tymczasem we własnym przedpokoju walają się pomieszane stosy butów, z tego nie wszystkie do pary. Po przemyśleniu, bądźmy jednak szczerzy, perfekcyjny porządek nie jest naturalnym stanem ani człowieka, ani przyrody.
więcej

Mieczyslawie Ćwiklińskiej poświecony był już co prawda jeden z wpisów, jednakże trafiłam ostatnio na doskonałą książkę poświęconą tej niezrównanej odtwórczyni ról hrabin i prezesowych w postaci jej własnej autobiografii zatytułowanej "Rozmowy w panią Miecią".
Z autobiografii tej wydobyć mi się udało kilka interesujących szczegółów dotyczących życia tej wspaniałej artystki.
Zacznijmy od szczegółu bliskiego geograficznie Milanówkowi i nie wiadomo czemu pomijanego. Otóż pani Mieczysława posiadała przed wojną mieszkanie w willi w Podkowie Leśnej. Willa nosiła nazwę "Irambo", a czasami nazywana była "Trapszówką", gdyż w całości była własnością rodziny Trapszów (prawdziwe nazwisko Mieczysławy Ćwiklińskiej brzmiało zresztą Trapszo, Ćwiklińska było pseudonimem).
więcej 

Kiedy na dworze panuje upał, chętnie wypiłoby się coś zimnego. Można oczywiście otworzyć przyniesioną ze sklepu butelkę i łyknąć sobie coli. Nie zniechęcamy. Karmel amoniakalno - siarczynowy, ani kwas ortofosforowy [nazwy składników wzięte z etykiety jednego z dostępnych na rynku napojów] nie są w końcu taką złą rzeczą, niektórzy sobie nawet chwalą. Na przykład uprawiana przez nas borówka amerykańska, którą podlewamy wspomnianą colą dla zakwaszenia gleby.
Gdyby jednak ktoś chciał ochłodzić się napojem, który nie ma sobie składników brzmiących jak nazwy łazienkowych detergentów to mamy pewną propozycją.
Oryginalna lemoniada to podobno napój składajacy się z wody, cukru i soku cytrynowego, który podaje się zawsze schłodzony. 
Zmodyfikowany przepis na lemoniadę  podaje w książce "Miód w kuchni" Leszek Rum.  Przepis nazywa się lemoniada gazowana i nie potrzeba do niego co prawda cytryny, ani cukru, ale za to przyda się 1kg miodu i 3 dag drożdży. Do tego bierzemy 12 litrów wody.
Miód zalewamy wrzątkiem, mieszamy i studzimy, a jak wystygnie dodajemy drożdże. Na drugi dzień, po rozpoczęciu fermentacji przelewany lemoniadę do butelek po szampanie i mocno zawiązujemy drutem. 
Inny wariant tego przepisu (nie wymagajacy tym razem noszenia wody wiadrami) znajduje się w książce Tadeusza Barowicza "Miód w naszej kuchni".
Potrzebna będzie 1 łyżka miodu, 1 dag drożdży, 1 szklanka wody.
W szklance letniej, przegotowanej wody rozpuszczamy drożdże,dodajemy miód i całość odstawiamy z ciepłym miejscu na pół godziny. Po trzydziestu minutach napój nadaje się już do picia.       

Kompot jest jednym z najmniej pracochłonnych przetworów. Żeby zrobić 5 litrowych słoików z dżemem, galaretką czy sokiem trzeba nieźle się namęczyć obierając, drylując i wyciskając stosy owoców. Tymczasem, żeby zrobić kompot wystarczy zaledwie niewielka ilość i do tego bez całej pracochlonnej obróbki cieplnej.
Weźmy na przykład kompot śliwkowy, który robimy pakując do słoików umyte i wydrylowane śliwki (teoretycznie nawet drylowania można byłoby zaniechać, ale je akurat rekomendujemy, bo w pestkach jest paskudny kwas pruski). Śliwki następnie zasypujemy cukrem i zalewamy gorącą wodą. Następnie słoiki pasteryzujemy i zostawiamy w spokoju na następnych kilka miesięcy wczasie których kompot nabierze pieknego czerwonawego koloru.
więcej.

Dawno temu na wyspie Madera był port w ktorym zatrzymywały się statki aby uzupełnić zapasy. W ramach uzupełnienia zapasów zakupywane było też lokalne wino, które było dość podłej jakości, a przewożone w wysokich temperaturach (w końcu po drodze leżał równik) po prostu się psuło. 
Po licznych reklamacjach kapitanów statków, które zawijały tutaj też w drodze powrotnej, żeby wyrazić swoje niezadowolenie, producenci doszli do wniosku, że jeśli wzmocnią swoje podłe wino dawką brandy to powinno mniej się psuć i lepiej smakować. 
Kapitanowie statków podeszli do pomysłu z pewnym sceptycyzmem, ale dali się namówić, żeby tą "nowość" wypróbować w charakterze balastu. Wino z Madery jeżdziło sobie przez równik w tą i z powrotem, a ku zdziwieniu wszystkich takie wycieczki robiły mu calkiem dobrze. Mało tego okazało się, że znajdują się kupcy chcący płacić bardzo przyzwoitą cenę za "winhos da roda" czyli wino, które dwukrotnie przekroczyło równik. 
W ten sposób podłe wino z Madery weszło na salony jako szlachetna madera. Morał z tej bajki jest optymistyczny dla każdego począkującego winiarza. Cóż, że twój pierwszy produkt zalatuje octem i zdechłymi myszami. Zobacz do czego doszli winiarze z Madery, którzy też zaczynali od podłego wina.

Nie mając czasu przygotować na dzisiaj wpisu dajemy (na zachęte ;-) fragment z przygotowywanej właśnie książki o przedwojennym Letnisku Milanówek - miejsca, gdzie ukryte w balsamicznym sosnowym lesie stały piękne wille, często projektowane przez wybitnych architektów. Wśród ich mieszkńców są zarówno przedstawiciele starej ziemiańskiej arystokracji jak nowoczesnej wielkomiejskiej klasy średniej.      Czytaj dalej 

Poniższy wpis nie będzie dotyczył bynajmniej wina marki "wino", ale różnego rodzaju napojów, które mają z winem mniej lub więcej wspólnego.
Zacznijmy od winiaka czyli destylatu z winogron, który produkowany jest od średniowiecza, przez co zdołał wyewoluować w szereg lokalnych odmian do których należą m.in. francuski Armagnac, włoska Grappa czy grecka Metaxa. Winiaki podajemy do kawy z ciasteczkami. Nie rekomendujemy produkcji w domu. Nie nadaje się do spożycia zaraz po destylacji, tylko musi swoje odleżeć w dębowej beczce. Produkując sobie winiak będziemy musieli więc mieszkać z dębową beczką latami i do tego utrzymywać odpowiadającą jej temperaturę otoczenia (co nie musi być odpowiadającą nam temperaturą otoczenia) 
Gluhwein jest rozgrzewającym wynalazkiem, który spotkać można w każdym zimnym kraju. Picie Gluhweinu w kraju ciepłym jest większym faux pas niż założenie białych skarpetek do plastikowych klapek.
więcej