Miód pitny był odpowiednikiem wina w rejonach o chłodniejszym klimacie i porośniętych miodnym borem. Początki tradycji fermentacji miodu, podobnie jak tradycji fermentacji soku gronowego nikna w pomrokach dziejów i zdają sie być od zawsze związane z kultura regionu.
Po wprowadzeniu chrześcijaństwa na porośnięte puszczami tereny Europy bracia zakonni zajęli się doskonaleniem receptur na miod pitny, podobnie jak to czynili z winem w krainach o cieplejszym klimacie. Za klasztornymi murami powstało wiele wspaniałych trunków, których skład był owiany tajemnicą.
Podobnie jak to ma miejsce w przypadku produkcji wina gronowego, każdy region warzył miody o specyficznym bukiecie smakowym. Smak miodu uzyskiwanego z barci ['ule' dzikich pszczół] odzwierciedlał szatę roslinną okolicy, a smak miodu pitnego zależał dodatkowo od tradycyjnych receptur stosowanych w danym regionie.
czytaj dalej