Wydawać by się mogło, że nie trzeba nikogo przekonywać iż w procesowaniu spraw tak jakby na miejscu rzeczywiście istniejącej nieruchomości znajdował się inny obiekt z innym właścicielem jest coś nienaturalnego. Podobnie jak w trwającej prawie dekadę odmowie wyjaśnienia właścicielom rzeczywiście istniejącej nieruchomości o co w tym wszystkim chodzi. Jednak instytucje nadzoru uparły się aby nie dopatrzeć się w tym nieprawidłowości.
W naszej opinii nie ma co się w takich działaniach doszukiwać teorii konspiracyjnych. Po latach kontaktu z instytucjami nadzoru myślimy, że przyczyna jest trywialnie prosta - zaniechanie zwyczaju czytania akt sprawy i zastąpienie go przysłowiowym rozpoznaniem sprawy „na telefon”. W pełni rozumiemy, że nie tylko my zdołaliśmy skolekcjonować segregatory korespondencji i ale również każda instytucja nadzoru ma oddzielną półeczkę poświęconą naszej sprawie. Co więcej rozumiemy, że przedarcie się przez wygenerowane opary absurdu zajęłoby trochę czasu. Co więcej przyznajemy, że przedzwonienie do koleżanki/kolegi z niższej instancji i spytanie się o co chodzi wydaje się kuszące. Jednak jeżeli efektem tych zdawałoby się niewinnych działań jest uniemożliwianie przez prawie dekadę właścicielowi korzystania z nieruchomości i wystawianie dokumentów mogących w przeszłości posłużyć do pozbawienia go praw własności to nie powinno być wątpliwości, że takie działania powinny być uznane za ewidentne niedopełnienie obowiązków.
Skoro jednak żadna z instytucji nadzoru nie może dopatrzeć się nieprawidłowości w działaniach swoich pracowników - to musimy odłożyć nasze spekulacje na bok i potraktować wystawiane przez instytucje dokumenty dosłownie - czyli świadomie złożone oświadczenie, że w prowadzeniu spraw związanych z naszą nieruchomością nie ma żadnego naruszenia prawa. A to powoduje zagęszczenie się oparów absurdu unoszących się nad sprawą naszej nieruchomości do takiego poziomu, że wpędziłoby w kompleksy nawet Latający Cyrk Monty Pythona.
Bez względu bowiem na to jak oceniamy działania lokalnych instytucji - instytucje nadzoru okazały się całkowicie odporne na wszelkie dokumenty czy zawartość rejestrów Państwa Polskiego (w tym IIRP, PRL i IIIRP), traktując je jak (używając słownictwa lokalnych instytucji) "powielaną latami pomyłkę" lub "serię wadliwych rozstrzygnięć". Ponieważ instytucje nadzoru są również odporne na zeznania świadków i istniejąca w terenie sytuacje to wygląda to trochę tak jakby za "powielaną latami pomyłkę" czy "serię wadliwych rozstrzygnięć" uważano wszystkie okoliczności z całego okresu funkcjonowania administracji Państwa Polskiego.
Aby podkreślić absurd podejmowanych przez instytucje nadzoru działań wskazaliśmy, że w przypadku naszej nieruchomości „alternatywne” prawa do nieruchomości mogą się wywodzić co najwyżej z okresu okupacji III Rzeszy i mogłyby istnieć co najwyżej gdyby III RP była kontynuacja III Rzeszy. Instytucje nadzoru okazały się jednak i na to odporne.
Nie mamy zamiaru dłużej kłócić się z instytucjami nadzoru wskazując, że ich działania w sprawie nieruchomości przy ul K 53 w M nie wydają się prawidłowe. Wskazujemy tylko nieśmiało, że nie powinno być wątpliwości, że nie wynikają one bezpośrednio z zapisów obowiązujących ustaw. Jeżeli więc instytucje państwowe nie mogą dopatrzeć się w podejmowanych działaniach naruszenia prawa - to wskazują, że istnieją utrwalone „linie orzecznicze" umożliwiające takie zachowanie.
Innymi słowy od prawie dekady szereg instytucji nadzoru zamiast wyjaśnić jawnie o co chodzi z tym procesowaniem spraw dotyczących naszej nieruchomości z całkowitym pominięciem wszelkich dokumentów, rejestrów, zeznań świadków czy sytuacji istniejącej w terenie w okresie II RP, PRL o III RP - zaczęło wystawiać dokumenty o zdumiewającej treści. Z dokumentów tych wynika, że zafundowano nam „linie orzecznicze”, według których prawidłowym działaniem instytucji państwowych jest traktowanie Państwa Polskiego jako „wielokrotnie powielanej pomyłki” lub „serii wadliwych rozstrzygnięć” i uznawanie za wiążące informacji, które mogłyby odzwierciedlać sytuacją w terenie co najwyżej tylko przy założeniu, że III RP jest kontynuacją III Rzeszy (!).
Być może podsumowanie tego co instytucje nadzoru napoświadczały otrzeźwi je przynajmniej na tyle, by zażądać od instytucji lokalnych jakiegokolwiek dowodu na potwierdzenie przekazywanych „na telefon” informacji. Jeżeli tak się nie stanie - to już naprawdę nie tylko ręce, ale i nogi opadają
więcej

Wreszcie postanowiliśmy otwartym tekstem zapytać lokalne instytucje czy na dowód praw Skarbu Państwa do naszej nieruchomości, istnienia "lokatora" itp mają cokolwiek poza poświadczeniem jakiejś osoby, która z takiego poświadczenia czerpała ewidentne korzyści materialne.
Ciekawi jesteśmy jak tym razem lokalne instytucje wykręcą się od odpowiedzi. Zwłaszcza, że coraz bardziej wygląda na to, że przyczyną problemów miasteczka M. jest jakieś absurdalne roszczenie, które lokalne instytucje z niezrozumiałych przyczyn postanowiły uwiarygodnić i to mimo iż z ich własnych obszernych zasobów wynika, ze roszczenie to nie może istnieć. Trudno bowiem inaczej interpretować niechęć jaką lokalne instytucje żywią do wszelkich dokumentów pokazujących, że w miasteczku M. doskonale udokumentowana jest ciągłość praw własności za okres II RP, PRL i III RP, a także do istnienia osób, które są następcami prawnymi (rzeczywistych) przedwojennych właścicieli.
Zaobserwowaliśmy to bynajmniej nie tylko na przykładzie nieruchomości przy ul. K 53 w M. Przykładowo z wielką niechęcią lokalne instytucje podchodzą do dokumentów dotyczących przekazywania Skarbowi Państwa działek pod ulicami w okresie PRL. Dokumenty te wzięły się stąd, że zdaje się w latach 1960-tych obowiązywało prawo według którego przy podziale działki trzeba było odpalić Skarbowi Państwa "haracz" w postaci darmowego oddania tej części nieruchomości która jest pod drogą. Dokumentacja takiego "haraczu" składa się zwykle z aktu notarialnego nieodpłatnego przekazania podpisanego zgodnie przez właścicieli nieruchomości i przedstawicieli Skarbu Państwa oraz ujawnienia praw Skarbu Państwa do nabytej działki w księdze wieczystej. Innymi słowy dokumentacja ślicznie pokazuje, że właściciele nieruchomości byli na miejscu, a Skarb Państwa uznawał ich prawa własności. Dla lokalnych instytucji dokumentacja taka wydaje się być co najmniej problematyczna.

Inna ciekawa sprawa to indeminizacja czyli seria układów międzynarodowych, którą zawarto pomiędzy latami 1950 i 1970 na mocy których za mienie pozostawione w Polsce wypłacono odszkodowane przedwojennym właścicielom którzy udali się za granicę, a samo mienie przeszło na Skarb Państwa. Jedną z takich nieruchomości jest siedziba Urzędu Miasta M***. Mimo iż dokumentacja indeminizacyjna się tu doskonale zachowała (co wcale nie jest takie częste) zarówno Urząd Miasta M*** jak i Starostwo G*** przed uznaniem indeminizacji tej nieruchomości bronią się rękami i nogami.
Co ciekawe niechęć lokalnych instytucji dotyczy nie tylko praw o ciągłości z II RP uznawanych w PRL, ale także praw , które wywodzą się z PRL. Od dwudziestu lat ciągnie się na przykład sprawa pewnej ulicy na której ktoś postawił płot. Mimo iż sprawa jest dość prosta do wyjaśnienia jeśli zbada się jakie prawa ma każdy z uczestników sporu (jedni i drudzy nabyli swoje nieruchomości w latach 1970tych) to lokalne instytucje robią w tej sprawie dosłownie wszystko poza....zbadaniem jakie prawa ma każdy z uczestników sporu.
Dodajmy do tego twierdzenia osoby związanej z lokalnym samorządem, że od 30 lat grasują po miasteczku M. jakiś "spadkobiercy" i całe 10 lat naszych absurdalnych przygód zaczyna wydawać się całkiem logiczne. Nie wydaje nam się bowiem, żeby specjalnie na naszą cześć można było wymyśleć wirtualnego "lokatora". Raczej wygląda to na dobrze ugruntowaną metodę potwierdzania "stanu faktycznego" który pasuje do absurdalnego roszczenia, a nie do tego co rzeczywiście istnieje w terenie oraz dokumentacji z której wynika, ze żadnej nacjonalizacji nieruchomości w PRL nie było, a  aktualni właściciele są następcami prawnymi rzeczywistych  przedwojennych właścicieli.
Myślimy więc, że jest spora szansa, ze za około miesiąc będziemy mieli pewność co się zdarzyło w roku 2009, ze po tej  dacie lokalne instytucje zaczęły nas traktować jak nielegalnych sqotersów w czymś co w ich przekonaniu powinno się znajdować na miejscu naszego domu. Przy okazji traktując wszystko co potwierdza istnienie naszej nieruchomości  i nasze prawa własności do niej (czyli praktycznie wszystko co ma związek z okresem Państwa Polskiego) jako 'powielana pomyłkę" lub 'serię wadliwych rozstrzygnięć"
Jednak najciekawsze w całej sprawie nie jest to o się zdarzyło w 2009 roku, ale to że przez prawie dekadę wszystkie instytucje państwowe (nie tylko te lokalne) potwierdzają, ze jest to obowiązująca norma. Ale tej ostatniej kwestii nie wyjaśnimy lokalnie.
więcej

Bez względu na to co jest przyczyna tego iż od 2009 roku traktuje się nas jak nielegalnych squatersów we własnym domu - faktem jest, że jesteśmy tak traktowani i żadna z instytucji nadzoru nie zgłosiła to tego żadnych zastrzeżeń. Bez względu na to co jest przyczyną tego, że od 2009 roku wszystkie okoliczności związane z okresem administracji Państwa Polskiego (II RP, PRL, III RP) są traktowane jako coś w rodzaju "powielanej pomyłki" czy "serii wadliwych rozwiązań" instytucje nadzoru także konsekwentnie potwierdzają o prawidłowości takiego podejścia. Przez prawie dekadę nie ujawniono nam też co jest podstawą założenia, że na miejscu naszej nieruchomości znajduje się coś innego -i to też działo się z całkowitym i bezwarunkowym wsparciem instytucji nadzoru. Przykłady można by mnożyć.
Jeżeli mamy kilka dokumentów wystawionych przez instytucje nadzoru potwierdzających o prawidłowości takich rewelacji jak wymieniliśmy w powyżej to możemy snuć różne przypuszczenia: pomyłka, korupcja, niekompetencja. Jeżeli dysponujemy co najmniej  kilkoma setkami takich dokumentów wystawianymi na przestrzeni dekady - to musimy szukać innego rozwiązania. Przez długi okres czasu byliśmy przekonani, że wyjaśnienie może być tylko jedno - nieprzestrzeganie podstawowych procedur i ewidentne niewypełnianie podstawowych obowiązków (np ustalenia czego dotyczy sprawa przed jej rozpatrzeniem). Dopiero ostatnio trafiliśmy na inne wytłumaczenie w którym o ewidentnym niewypełnianiu  obowiązków nie może być mowy.
więcej

Po prawie dekadzie zorientowaliśmy się wreszcie, że przyczyną procesowania spraw związanych z naszą nieruchomością, tak jakby na jej miejscu znajdował się inny obiekt z innym właścicielem  jest to że "zaplątano" ją w proces reprywatyzacji. Już sam pomysł reprywatyzowania prywatnej nieruchomości, która nie była znacjonalizowana oraz mieszkają w niej właściciele, którzy swoje prawa własności mogą wywieść aż do lat 20-tych  XX wieku o ile nie wcześniej - jest chyba pewnym przegięciem.
Jeszcze większym przegięciem jest jednak to, że zamiast sprawę jawnie wyjaśnić instytucje państwowe zaczęły uwiarygadniać roszczenie reprywatyzacyjne, fundując przy okazji rzeczywistym właścicielom nieruchomości cyrk na miarę  Latającego Cyrku Monty Pythona. Wystarczy wymienić choćby urzędowo potwierdzone "zmartwychwstanie" przedwojennych nieboszczyków, niewidzialnych "lokatorów", równie niewidzialne trzecie piętro w budynku mieszkalnym oraz (także niewidzialny) obiektu klasy PKOB 1274 (koszary, areszt śledczy, szalet publiczny itp) na prywatnej nieruchomości.
Przez 10 lat cierpliwie wskazywaliśmy błędy, przesyłaliśmy materiały dowodowe i żądaliśmy wyjaśnień. Jednak instytucje państwowe okazały się jak mur. Na koniec zirytowani wskazaliśmy, ze jeżeli reprywatyzacja naszej nieruchomości nie jest ewidentna pomyłka lub nawet  przestępstwem  to musiano ją przeprowadzić na stanie prawnym z okresu okupacji  III Rzeszy. Bo tylko wtedy nie było na miejscu właścicieli, a nieruchomość najprawdopodobniej zajął Wermacht urządzając na niej parking czołgów, służbowy burdel czy cokolwiek innego. Co na to instytucje państwowe? Przeprosiły i jawnie wyjaśniły sprawę? Oczywiście że nie. Dalej okazały się jak mur.
Rozumiemy, ze jakiś urzędal czy sędzia mógł zrobić jakąś bardzo głupią reprywatyzacyjną "pomyłkę" Ale to, żeby przez następnych 10 lat  jego kilkuset kolegów gotowych było nie tylko wywalać prawowitych właścicieli z domu,ale jeszcze przy okazji potwierdzać, że reprywatyzacja w III RP może służyć przywracaniu stanu prawnego z okresu okupacji, żeby tylko ta reprywatyzacyjna "pomyłka" nie wyszła to już przekracza nasze pojęcie. Chociaż w kategorii "solidarność zawodowa" chapeau bas.
więcej

 czyli krótka opowieść o Kompetencji, Profesjonalizmie i wentylach bezpieczeństwa
Zacznijmy od tego, ze nieruchomość, która nawet w okresie PRL-u nie była znacjonalizowana i pozostawała w rękach następców prawnych przedwojennych właścicieli  nie powinna zostać zaplątana w proces reprywatyzacji. Jednak najbardziej absurdalne błędy się  czasami mogą zdarzyć. Toteż w razie gdyby  tak się już zdarzyło to naliczyliśmy co najmniej cztery wentyle bezpieczeństwa, które powinny taką hucpę zdetonować. Jednak jak pokazuje sprawa nieruchomości przy ul K* 53 w M* żaden z tych wentyli nie wie że powinien zadziałać. Ba! nie wie nawet, że powinien przynajmniej udawać, ze działa.  Kiedy kolejno wskazywaliśmy  wygenerowane absurdy, wentyle bezpieczeństwa  zachowywały się tak jakby nie było w nich nic nadzwyczajnego. A mówimy o absurdach, ze ho, ho; wskrzeszeniu przedwojennych nieboszczyków, teleportowaniu niewidzialnego szaletu publicznego na prywatna nieruchomość, czy robieniu z III RP kontynuacji III Rzeszy.
Czasami mieliśmy wrażenie, ze wentyle bezpieczeństwa tak się skoncentrowały na wykazywaniu, ze wszystko jest OK a poza tym to nie ich sprawa, że  absurdy, pomimo iż zostały palcem wskazane, umknęły ich uwadze.
Niestety odpowiedzi na nasze pisma wysłane od 29.05.2019 r nie wniosły w tej kwestii nic nowego. Należy więc  chyba je uznać za kolejna cegiełkę w  monumentalnym pomniku Kompetencji i Profesjonalizmu Zasiedlających Instytucje Państwowe.
więcej

Urząd Miasta M* rozpalił nasze emocje tym, że konsekwentnie odmawiał potwierdzenia dobrze udokumentowanych faktów (np tego, że nasza nieruchomość nie była objęta kwaterunkiem i nie pozostawała we władaniu Gminy), jako powód podając to, ze "nie ma żadnych dokumentów".  Wydawało nam się to  oczywistą bzdurą, bo Urząd jak najbardziej musi mieć całe stosy dokumentów poświadczających, że z nieruchomością nigdy nie miał nic wspólnego (podatki, pozwolenia na prace budowlane, dane meldunkowe itp). Długo nie mogliśmy zobaczyć jak odczytują to inne instytucje państwowe, skoro odnoszą się z pełnym zrozumieniem dla argumentacji Urzędu Miasta M* , a nawet w pełni jego stanowisko wspierają.
Dopiero ostatnio skojarzyliśmy sobie, że wszystko ma głęboki sens jeżeli w rozumieniu instytucji państwowych (a to jednoznacznie wynika z ich działań) proces reprywatyzacyjny "unieważnia"  całą dokumentacje pokazującą, że objęta nim nieruchomość... nie została znacjonalizowana.  Urząd Miasta M* dysponuje bowiem w zasadzie tylko dokumentacją pokazującą, że nieruchomość pod adresem K* 53 w M* pozostawała przez cały okres PRL i III RP w rękach następców prawnych przedwojennych właścicieli oraz że nawet PRL szanował i uznawał ich prawa .  Z jednym wyjątkiem.  Tym wyjątkiem jest dokument pieszczotliwie przez nas zwany "decyzją Pana Krzysia". O decyzji Pana Krzysia czyli decyzji Burmistrza Miasta M nr 933014 z 1993 roku pisaliśmy już powyżej . W tym miejscu przypominamy, że jest to jednocześnie pozwolenie na adaptację części poddasza i ..... „legalizacja” całego budynku legalnie postawionego przez następców prawnych przedwojennych właścicieli kilka dekad wcześniej.
Pomijając inne kwestie o których szerzej pisaliśmy wcześniej, z wykorzystaniem "decyzji pana Krzysia" jako materiału dowodowego dla wykazania urojonych praw Skarbu Państwa jest jeden naprawdę trudny do obejścia  problem.  Wnioskodawczyni najwyraźniej nie wiedziała, że "legalizując" legalny budynek po to by móc obejść niekorzystne dla niej przepisy, potwierdza, że w miejscu nieruchomości będącej własnością jej rodziny znajduje się obiekt do którego prawa ma Skarb Państwa. I podejrzewamy nawet, że gdyby jej to powiedziano mogłaby  nie tylko nie potwierdzić tych rewelacji, ale się nawet poważnie zdenerwować. To samo pewnie dotyczy wnioskodawcy z  dokumentu, którego istnienie wydaje nam się wysoce prawdopodobne, czyli kolejnej „legalizacji” rzeczonego budynku tym razem dokonanej ok 2009 roku na wniosek  innej osoby.
Tym niemniej nabyta przez nas ostatnio "zdolność odczytu" dokumentów budowlanych wystawianych przez instytucje państwowe każe nam podejrzewać, że mogliśmy właśnie trafić na ślad owego tajemniczego "lokatora", którego sugeruje się nam od prawie dekady. Jednak „lokatora” ani nigdy nie widzieliśmy, ani nikt jak do tej pory nikt nie przedstawił nam dowodu jego rzekomego istnienia (czemu zresztą trudno się dziwić ;-). Czyżby istnienie lokatora wykombinowano sobie więc z faktu złożenia wniosku na "legalizację" legalnego budynku mieszkalnego? A za tajemniczego „lokatora” uznano wnioskodawczynię z "decyzji Pana Krzysia" i osobę która wnioskowała o jej powtórzenie w 2009 roku?
I czy po uzyskaniu tak "mocnego" potwierdzenia zrobiono z naszą nieruchomością coś do czego wszyscy wstydzą się przyznać?
Nie zaszkodzi zapytać
więcej

Do tej pory nasza "przyjacielska pogawędka" z Sądem Rejonowym w G* sprowadzała się do tego, że my wskazywaliśmy iż powinno się nam jednak powiedzieć dlaczego sprawy związane z naszą nieruchomością procesuje się tak jakby na jej miejscu był inny obiekt z innym właścicielem (co dla nas ma namacalne konsekwencje), a Sąd Rejonowy w G* odpowiadał, ze sędziowie działali w zakresie swoich uprawnień.  Ta zabawa trwała szereg lat jednak ostatnio to się zmieniło. Nasze zapytania odnośnie sposobu procesowania spraw cywilnych i karnych są przekazywane do Wydziału Ksiąg Wieczystych. Co samo w sobie jest dziwne. Jeszcze dziwniejsze jest zachowanie Wydziału Ksiąg Wieczystych.  Raz otrzymaliśmy od niego informację, że nasze  oburzenie, iż sprawy cywilne i karne są procesowane dla innego stanu prawnego niż jest ujawniony w księgach wieczystych - potraktowano jako....... wniosek o zmianę wpisu w  księgach wieczystych (a dokładniej o wpisanie do nich ostrzeżenia odnośnie niezgodności z rzeczywistym stanem prawnym). Innym razem poinformowano nas, że możemy sobie obejrzeć akta ksiąg wieczystych - sugerując, ze znajdziemy tam wyjaśnienie.
Innymi słowy Sąd Rejonowy w G* zachowuje się tak jakby jak najbardziej poprawne były działania sędziów procesujących sprawy przy założeniu, że w miejscu rzeczywistej nieruchomości jest inny obiekt z innym właścicielem niż wynika z akt sprawy, dokumentów i rejestrów z okresu Państwa Polskiego i rzeczywistej sytuacji w terenie. A za całe zamieszanie winę ponosił Wydział Ksiąg Wieczystych  posiadając księgi wieczyste, które śmią odzwierciedlać sytuację w okresie administracji Państwa Polskiego, z sumiennie odnotowywanymi wszelkim zmianami i zachowanymi aktami.  Czemu jest jednak winny Wydział Ksiąg Wieczystych? Bo wygląda na to, że temu, iż ksiąg wieczystych nie wybrakował lub nie spalił ;-).
Mówiąc jednak poważnie - to obsesyjne trzymanie się jakiegoś dokumentu reprywatyzacyjnego (bo, przypominamy tylko w procesie reprywatyzacji można wprowadzić jako wiążące informacje, które z rzeczywistością w okresie administracji Państwa Polskiego nie mają nic wspólnego) przez instytucje państwowe  pomimo iż nie zgadza się on z niczym zaczyna wyglądać naprawdę dziwnie.  Zupełnie tak jakby jakiś dokument reprywatyzacyjny był prawdą objawioną wyrytą na kamiennych tablicach, która sprawia, że  "nieważne" staje się wszystko co jest z nią sprzeczne.
Najbardziej zdumiewające  jest jednak to, co uzmysłowiła nam z całą wyrazistością nasza ostatnia korespondencja z Sądem Rejonowym w G*. Czyli to, że winę za to, że jakiś dokument reprywatyzacyjny nie zgadza się ani z całością dokumentacji powstałej w okresie administracji Państwa Polskiego, ani z sytuacją w terenie ponoszą w rozumieniu aparatu państwowego  bynajmniej nie te instytucje, które wprowadziły przez proces reprywatyzacyjny do obiegu prawnego prawa jakiegoś wojennego "szmalcownika", ale te, które dokonały należnej staranności by dokumentacje w okresie administracji Państwa Polskiego starannie prowadzić i pieczołowicie przechować.  I nie jest to bynajmniej problem tylko Sądu Rejonowego w G.
Kiedy jednak zaczęliśmy się zastanawiać, czy przypadkiem wszyscy nie zwariowali - przypomniało nam się, że kilku w instytucjach (oczywiście nie były to sądy) nieoficjalnie poinformowano nas, że "to jest sprawa cywilna". Natomiast z lektury orzecznictwa wiemy, że sądy są związane nawet wadliwą decyzją administracyjną,  (dla przykładu orzeczenia, które cytowaliśmy we wstępie do Dogrywki ) I co więcej sąd jest związany sytuacją w terenie, a nie własnymi księgami wieczystymi. Czyżbyśmy więc mieli do czynienia z klasycznym sądowo-administracyjnym qui pro quo? To znaczy czy przypadkiem administracja nie żyje w przekonaniu, że sąd ustalił, iż nasza nieruchomość ma inny stan prawny niż wynika z ich dokumentów i to jest dla nich wiążące, bo wiadomo orzeczenie sądowe. Z kolei sąd, jak wynika z orzecznictwa, czuje się związany jakimś dokumentem administracyjnym (np z procesu reprywatyzacji) z którego wynika, że do naszej nieruchomości  prawa ma kto inny, a w terenie jest nie ten obiekt dla którego są prowadzone księgi wieczyste . Najprostszym sposobem byłoby jawne wyjaśnienie sprawy. Ale do tego żadna instytucja się nie pali, bowiem w rozumieniu administracji oznaczałoby to ujawnienie, ze dekadami prowadzili wadliwą (tzn sprzeczną z orzeczeniem sądowym) dokumentację. Natomiast w rozumieniu sądu jawne wyjaśnienie sprawy oznaczałoby ujawnienie, ze latami prowadzono wadliwe (tzn sprzeczne z jakimś dokumentem administracyjnym) księgi wieczyste.  A Prokuratura? Prokuratura już wielokrotnie poinformowała nas o tym, ze nie ingeruje w procesy sądowe i administracyjne.
Pozostaje więc pytanie co jest tym mitycznym orzeczeniem sądowym, które wiąże organy administracji? Czy przypadkiem nie jest to jedna ze spraw przeprocesowanych tak jakby na miejscu naszej nieruchomości znajdowało się coś innego mającego innego właściciela bez poinformowanie nas o co chodzi? Oraz co jest tym mitycznym dokumentem administracyjnym, którym sąd jest związany? Czy przypadkiem nie jest to dokumentacja budowlana np legalizacja samowoli budowlanej legalnego obiektu na stanie prawnym wynikającym z reprywatyzacji. (co opisaliśmy  tutaj)
Sprawę należy niewątpliwie wyjaśnić bo dzieje się tu najwyraźniej coś bardzo, ale to bardzo  absurdalnego.
więcej

Ile razy mieliśmy do czynienia z jakimkolwiek sądem w związku ze sprawa naszej nieruchomości, mieliśmy wrażenie że nie mamy bynajmniej do czynienia z szacowną instytucją, ale z  czymś co przebywa w alternatywnej rzeczywistości. Naczytawszy się o jawności postępowania sądowego (i oczywiście uwierzywszy  bez zastrzeżeń, ze jest ona najważniejszą cechą postępowań sadowych)   przez długi okres czasu nie mogliśmy zrozumieć co się dziejei dlaczego nikt nawet nie próbuje nam tego wytłumaczyć.
Wreszcie znaleźliśmy art 228 KPC, który mówi, że fakty powszechnie znane nie wymagają dowodu oraz, że to samo dotyczy faktów znanych sądowi urzędowo. Na te ostatnie co prawda  sąd powinien na rozprawie zwrócić na nie uwagę stron. Jednak słowo "powinien" nie oznacza bynajmniej przymusu.
Do naszej długiej listy pretensji do Sądu Najwyższego dołączamy więc jeszcze jedną - czyli to, że przy z takich zapisach prawnych  nie stworzyli orzecznictwa, które zapobiegało by zamianie postępowania sądowego i administracyjnego  w przysłowiowe "mówił chłop do obrazu". Bo jak pokazała sprawa naszej nieruchomości wszelkie argumenty i dokumenty jakie podnosimy i dołączmy do akt sprawy sprawy nie wywierają na Sądzie  żadnego wrażenia. Najwyraźniej Sąd w  swojej ocenie sąd czuje się  związany jakimś bliżej nie sprecyzowanym i nie ujawnianym "faktem powszechnie znanym" lub "faktem znanym sądowi urzędowo".
A jaki jest ten fakt powszechnie znany? Tu warto jeszcze raz zacytować Sprawozdanie Stenograficzne z 13. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniach 4 i 5 czerwca 2008 r.
"W opinii, która jest własnością Senatu, sędzia Sądu Najwyższego, pan Gerard Bieniek, stwierdza, że w polskim systemie prawnym wpis własności do księgi wieczystej nie ma charakteru konstytutywnego. Co to znaczy? To znaczy, że niezależnie od tego jaki jest ten wpis to stan taktyczny świadczy o tym kto jest właścicielem.”
Czyżby więc "faktem powszechnie znanym" było to, że na miejscu naszej nieruchomości znajduje się inny obiekt, a "faktem znanym sądowi urzędowo" informacja o złożonym wniosku w sprawie mającej wniosek z reprywatyzacją?
Najwyraźniej w analogiczny sposób interpretowany jest  art 168 kpk "Fakty powszechnie znane nie wymagają dowodu. To samo dotyczy faktów znanych z urzędu, należy jednak zwrócić na nie uwagę stron. Nie wyłącza to dowodu przeciwnego", bo jak do tej pory nikt nie zauważył nic niestosownego w tym, ze prokuratura również nie wyjaśnia nam dlaczego nie szanuje nie tylko naszych praw jako właścicieli naszej nieruchomości, ale także działa przekonaniu, że nasza nieruchomość nie istnieje, a w jej miejscu znajduje się coś innego.
Takie same pretensje mamy zresztą do NSA, bo w prawie administracyjnym jest analogiczny do omawianego powyżej artykuł ( art 77, par 4 KPA ; "Fakty powszechnie znane oraz fakty znane organowi z urzędu nie wymagają dowodu. Fakty znane organowi z urzędu należy zakomunikować stronie").  I jak wynika z działań sądownictwa administracyjnego oraz organów administracji państwowej i samorządowej jest on interpretowany tak samo.
Sprawa niewątpliwie wymaga wyjaśnienia.
więcej

Z działań podejmowanych w stosunku do nieruchomości przy ul K 53 w M wydaje się wynikać, że  proces reprywatyzacyjny  ma  wpływ na proces budowlany, pomimo iż ten ostatni dotyczy stanu technicznego obiektu rzeczywiście istniejącego w terenie, a nie sytuacji prawnej nieruchomości.
Wynika to z faktu, ze  przyjęcie ustaleń reprywatyzacji  jako wiążących prowadzi do automatycznego uznania za "nieważną" wszelkiej dokumentacji pochodzącej z okresu administracji Państwa Polskiego pokazującej, że nieruchomość nie była we władaniu i nie była własnością Skarbu Państwa Polskiego, tylko pozostawała w rękach prywatnych właścicieli. Konsekwencją tego musi być uznanie wszystkich legalnych prac budowlanych  podejmowanych przez władających nieruchomością właścicieli jako samowoli budowlanej, która wymaga zalegalizowania.
I właśnie na ślady takiej "legalizacji" trafiliśmy chyba w dokumencie z 1993 roku,  który pieszczotliwie określaliśmy jako "decyzję Pana Krzysia". Decyzja Pana Krzysia jest pozwoleniem na "nadbudowę" wydanym rzekomo dla naszej nieruchomości w roku 1993. Decyzja Pana Krzysia jest dokumentem "nie z tej ziemi". To znaczy zarówno ona jak i związane z nią dokumenty  mają to do siebie, że nic się w nich nie zgadza z tym co rzeczywiście  istniało w tym miejscu w tym czasie. Działka na której budynek stoi nie uwzględnia podziału dokonanego ponad  20 lat wcześniej, jej numer odnosi się do numeracji zarzuconej ok 20 lat wcześniej, budynek ma inny kształt, wnioskodawczyni (była w tym czasie właścicielka tylko 1/3 nieruchomości) nie miała praw dysponować nią na cele budowlane. Cały dokument jest tak oderwany od rzeczywistości, ze  pewnie zasługiwałby tylko na wzruszenie ramion, gdyby nie to, ze instytucje państwowe  uparły się aby traktować go niczym prawdę objawioną. W przeciwieństwie do wszystkiego co pochodziło z okresu administracji Państwa Polskiego i odzwierciedlało rzeczywiście  istniejącą w tym okresie sytuację.
Najbardziej zdumiewającą rzeczą w decyzji Pana Krzysia jest to, ze jest to pozwolenie na nadbudowę wykonane w 95%. Natomiast z załączonej dokumentacji wynika, że chodzi o ..... zagospodarowanie połowy strychu na cele mieszkalne. Długo zastanawialiśmy się jak to należy odczytywać skoro taka rozbieżność nikomu nie wydaje się dziwna.  Dopiero ostatnio skojarzyliśmy sobie, że zagospodarowanie strychu to tylko owych niezrealizowanych 5%, a wykonane 95% prac  - to ....... reszta budynku.
Innymi słowy decyzja Pana Krzysia wydaje się być dokumentem w którym cząstkowemu właścicielowi wydano pozwolenie na prowadzenie prac budowlanych pod warunkiem, że jego legalnie zbudowana nieruchomość zostanie potraktowana jako samowola budowlana i zostanie zalegalizowana na stanie zbieżnym z dokumentacją reprywatyzacyjną (czyli najprawdopodobniej dokumentacji dostarczonej przez urząd gminy i dotyczącej nieruchomości z która urząd gminy mógł mieć cokolwiek wspólnego).  Ciekawi jesteśmy czy szczęśliwa wnioskodawczyni przystępując do zagospodarowania strychu zdawała sobie sprawę, że złożyła właśnie dokumentację, którą można odczytać jako potwierdzenie praw Skarbu Państwa do m. in jej własności? Mamy podejrzenie, że nic takiego jej przez myśl nie przeszło skoro później dokonywała tzw czynności prawnych na stanie w którym jest jednak współwłaścicielką nieruchomości.
Mamy więc podejrzenie, że decyzja Pana Krzysia może być przykładem patentu na wykorzystywanie procesu budowlanego w celu "odnajdywania/odzyskiwania" nieruchomości, które według dokumentacji reprywatyzacyjnej powinny być własnością i we władaniu Skarbu Państwa, a które nigdy nie zostały przez  Skarb Państwa Polskiego przejęte.
Mamy również podejrzenie, że przyczyną dla której w 2009 roku nasze prawa do nieruchomości przestały być respektowane nie musiało być bynajmniej zakończenie procesu reprywatyzacyjnego, ale przyjęcie dokumentacji analogicznej do decyzji pana Krzysia czyli rozpoczęcie po raz kolejny "odnajdywania/odzyskiwania" nieruchomości, po tym jak pierwsza próba spaliła na panewce, bo właściciele z 1993 roku po prostu podzielili i sprzedali nieruchomość, potwierdzając niejako przy okazji, że stan prawny i geodezyjny (fizyczny) z okresu administracji Państwa Polskiego jest zgodny z tym co jest w terenie. A wszelkie prawa Skarbu Państwa do ich własności - to jakaś fata morgana.
Mamy więc szereg pytań do zadania instytucjom zajmującym się procesem budowlanym i WSA pilnującemu by prawo administracyjne w tym zakresie było przestrzegane.
więcej

Tak to zwykle w życiu bywa, że  przyczyną największych absurdów okazuje się być bardzo prosta i przyziemna.  Toteż wyjaśnienie dlaczego instytucje państwowe od 2009 roku zaczęły działać tak jakby na miejscu naszej nieruchomości znalazł się inny obiekt z innym właścicielem nie zawiera żadnych wielkich fajerwerków. Okazało się bowiem, że przyczyną całego zamieszania jest dysfunkcjonalny proces reprywatyzacyjny  w który może zostać uwikłana nawet nieruchomość na której Skarb Państwa Polskiego nawet w PRL-u  łapy nie położył i która pozostawała zawsze w rękach następców prawnych przedwojennych właścicieli (no może poza okresem okupacji III Rzeszy, ale to powinna być już inna bajka). Nie jest to żadna rewelacja, bo nawet NIK określił praktyki związane z reprywatyzacją jako „korupcjogenne”.
Tym niemniej jest spora różnica pomiędzy jakimś korupcjogennym procesem, który jest bezlitośnie  eksploatowany przez „łowców reprywatyzacyjnych okazji", a tym o czym usiłują nas od prawie dekady przekonać instytucje państwowe odmawiające uznania tego co się dzieje wokół naszej nieruchomości za pojedynczy przykład takiej „eksploatacji” oraz jej bezwzględnego wytępienia.
Jeżeli bowiem uwierzymy w to co wypisują instytucje państwowe, które od prawie dekady nie mogą się dopatrzeć nieprawidłowości w działaniach podejmowanych przez swoich pracowników - to sprawa się robi ciekawa. Bowiem, wobec doskonale udokumentowanej historii nieruchomości przy ul K 53 w M, jakikolwiek przypadek jej „reprywatyzacji” nie może być interpretowany inaczej niż jako próba uwłaszczenia się na  nigdy nie znacjonalizowanym przez PRL,  prywatnym majątku. I to jeszcze przez następców prawnych jakiegoś wojennego "szmalcownika". Tak się  bowiem składa że nieruchomość cały czas pozostaje w rękach  następców prawnych przedwojennych właścicieli.
Hmm... po zapoznaniu się z poziomem Kompetencji i Profesjonalizmu w instytucjach państwowych jesteśmy spokojnie w stanie uwierzyć, że całkiem spontanicznie do takiego absurdu mogły doprowadzić .
Skoro  mamy jeszcze do wyjaśnienia kilka drobnych spraw ,to przy każdej okazji będziemy Kompetencji i Profesjonalizmowi przypominać o tym, że powinny się jednak opanować.Tak to zwykle w życiu bywa, że  przyczyną największych absurdów okazuje się być bardzo prosta i przyziemna.  Toteż wyjaśnienie dlaczego instytucje państwowe od 2009 roku zaczęły działać tak jakby na miejscu naszej nieruchomości znalazł się inny obiekt z innym właścicielem nie zawiera żadnych wielkich fajerwerków. Okazało się bowiem, że przyczyną całego zamieszania jest dysfunkcjonalny proces reprywatyzacyjny  w który może zostać uwikłana nawet nieruchomość na której Skarb Państwa Polskiego nawet w PRL-u  łapy nie położył i która pozostawała zawsze w rękach następców prawnych przedwojennych właścicieli (no może poza okresem okupacji III Rzeszy, ale to powinna być już inna bajka). Nie jest to żadna rewelacja, bo nawet NIK określił praktyki związane z reprywatyzacją jako „korupcjogenne”.
Tym niemniej jest spora różnica pomiędzy jakimś korupcjogennym procesem, który jest bezlitośnie  eksploatowany przez „łowców reprywatyzacyjnych okazji", a tym o czym usiłują nas od prawie dekady przekonać instytucje państwowe odmawiające uznania tego co się dzieje wokół naszej nieruchomości za pojedynczy przykład takiej „eksploatacji” oraz jej bezwzględnego wytępienia.
Jeżeli bowiem uwierzymy w to co wypisują instytucje państwowe, które od prawie dekady nie mogą się dopatrzeć nieprawidłowości w działaniach podejmowanych przez swoich pracowników - to sprawa się robi ciekawa. Bowiem, wobec doskonale udokumentowanej historii nieruchomości przy ul K 53 w M, jakikolwiek przypadek jej „reprywatyzacji” nie może być interpretowany inaczej niż jako próba uwłaszczenia się na  nigdy nie znacjonalizowanym przez PRL,  prywatnym majątku. I to jeszcze przez następców prawnych jakiegoś wojennego "szmalcownika". Tak się  bowiem składa że nieruchomość cały czas pozostaje w rękach  następców prawnych przedwojennych właścicieli.
Hmm... po zapoznaniu się z poziomem Kompetencji i Profesjonalizmu w instytucjach państwowych jesteśmy spokojnie w stanie uwierzyć, że całkiem spontanicznie do takiego absurdu mogły doprowadzić .
Skoro  mamy jeszcze do wyjaśnienia kilka drobnych spraw ,to przy każdej okazji będziemy Kompetencji i Profesjonalizmowi przypominać o tym, że powinny się jednak opanować.
więcej